Cmentarz w Pradze

Cmentarz w Pradze
Po "Cmentarz w Pradze" sięgnąłem trochę przypadkowo - akurat nie miałem co czytać, a do biblioteki akurat było mi nie po drodze. Skoro ktoś znajomy miał na półce, to sobie pożyczyłem i zabrałem się za czytanie. Biorąc książkę do ręki, myślałem naiwnie, że akcja dzieje się w Pradze, a ów cmentarz to pewnie główna arena wydarzeń. Cóż... to nie tak :)
Bohaterem książki jest Simonini. Kim jest? Hmmm on sam tego nie jest pewien, ale spróbujmy nakreślić jego postać - pochodzi z Włoch, choć ma jakieś francuskie korzenie i aktualnie żyje we Francji. Jest fałszerzem, którego głównymi klientami są niedoszli spadkobiercy, usiłujący uszczknąć coś z majątków po zmarłych krewnych. Simonini jest antysemitą, antyniemcem, antymasonem, antyklerykałem i w ogóle anty. Oprócz fałszerstw zajmuje się także współpracą z wywiadem, na potrzeby którego również tworzy różne dokumentu. Jego największym dziełem jest raport z tajnego spotkania rabinów na tytułowym cmentarzu w Pradze. Podczas którego Żydzi mieli podjąć decyzję o przejęciu władzy nad światem. Tak, dokładnie - raport ten to pierwowzór niesławnych "Protokołów Mędrców Syjonu"- falsyfikatu, który legł u podstaw między innymi holokaustu.

Powieść Eco jest trudna w odbiorze. Przyznam się, że początkowo bardzo trudno mi się ją czytało i niejednokrotnie zastanawiałem się czy nie przestać. Jednak w miarę czytania, wciągałem się coraz bardziej. Początkowo zakręcona historia człowieka cierpiącego na rozdwojenie jaźni, przeplatana dziewiętnastowiecznym "hejtem" i ciekawymi przepisami kulinarnymi (muszę kilka z nich wypróbować), staje się w końcu wciągającą analizą powstawania teorii spiskowych. Czasem wystarczy mieć talent do pisania, czasem spotkać odpowiednich ludzi i trafić na właściwy klimat i można stworzyć coś, w co uwierzą miliony. Przy okazji poznajemy mechanizm jak rodzi się paranoja, jak podchwytuje ją prasa (która jak się okazuje nigdy nie jest niezależna), jak jej wyznawcami stają się zwykli ludzie - jak stwierdza sam Simonini, ludzie nie potrafiący powiązać ze sobą przeczytanych informacji.

Sam Umberto Eco przyznaje, że wszystkie postaci są autentyczne, poza Simoninim, który jednak jest kompilacją kilku jak najbardziej autentycznych osób. To trudna w odbiorze, ale mimo to wciągająca analiza ludzkich zachowań, które od wieków w ogóle się nie zmieniły.
Read More

Na wybory... kilka myśli takich moich

Na wybory... kilka myśli takich moich
Muszę się Wam przyznać, że odkąd przestałem oglądać programy informacyjne, żyje mi się jakoś lepiej. Tak spokojniej. Zaczęło się od majowej kampanii prezydenckiej, kiedy to nawał pracy sprawiał, że wracałem do domu padnięty i na telewizję i internet nie było już sił. Kiedy firma trochę wyluzowała, stwierdziłem, że te gadające polityczne głowy tylko mnie wkurzają i odpuściłem sobie wszystkie Wiadomości, Wydarzenia, Fakty i inne takie. Nie żebym się nie interesował tym, co się dzieje w Polsce i na świecie. Interesuję się, tyle, że ograniczyłem codzienną prasówkę (internetówkę?) do przejrzenia nagłówków na kilku portalach. Jeśli coś mnie zainteresuje, to sobie czytam co też napisali ci, którzy znają prawdę, a potem wchodzę na ten drugi portal, żeby wiedzieć co piszą ci, którzy tą prawdą "bezczelnie manipulują", ewentualnie ich prawda jest prawdziwsza. I dzięki temu wiem jak to wygląda z obu stron. A pewnie i tak się okaże, że prawda brzmi zupełnie inaczej.
Wybory już za kilka dni i chwała Bogu, bo choć dostęp serwisów informacyjnych do mojej głowy na czas kampanii ograniczyłem jeszcze bardziej, a na plakaty zaśmiecające ulice staram się nie zwracać uwagi, to kampania postanowiła mnie bezczelnie zaatakować na fejsie. Okazało się, że połowa moich fejsowych znajomych to fanatyczni zwolennicy jakiejś partii, zaś pozostali to fanatyczni wrogowie jakiejś partii. Jakoś tak mniej ostatnio widzę zdjęć dzieci, pieluch czy skatowanych piesków. Nie przypuszczałem, że zatęsknię za codzienną relacją znajomej na temat "kupki Alanka". Widać nawet fejsbukowe mamy wrzucają teraz polityczne memy. Skoro nawet profil wrzucający ciekawostki z historii zaczął pisać o tym jaka Polska będzie wspaniała, gdy wygra Ktośtam, to znaczy, że trzeba się wylogować. Dla pewności powstrzymam się od mediów społecznościowych do trzeciego dnia po ogłoszeniu wyników włącznie - aż kurz opadnie, a łzy przegranych osuszy jesienny wiatr.

I Wam też to radzę. Nie trzeba się katować informacjami, żeby wiedzieć na kogo głosować. Teraz, kiedy do głosowania został mniej niż tydzień, politycy nie przekażą nam nic nowego. Będą tylko obrzucać się błotem lub snuć coraz bardziej fantastyczne obietnice. Przecież na dobrą sprawę każdy z nas to wszystko już słyszał, od jednych czy od drugich. Trzeba te wszystkie obietnice podzielić przed 2, albo nawet przez 4. Pamiętajcie Kochani, że nikt nie zrobi Wam tak dobrze jak Wy sami sobie zrobicie. I wiem to z własnego doświadczenia - maturę zdawałem za Millera, studia kończyłem za Kaczyńskiego, a obecną pracę, dom i inne takie zdobyłem za Tuska. I żaden, na prawdę żaden z tych trzech nie miał wpływu na to, że dzisiaj jestem zadowolonym z życia, szczęśliwym człowiekiem. Jasne, dzięki Millerowi zdawałem starą maturę (eksperymentalny rocznik 83), ale czy ona faktycznie była łatwiejsza? Dzięki Kaczyńskiemu i Tuskowi (jeden wprowadził, drugi przedłużył) mogłem skorzystać z Rodziny na Swoim, ale i bez niej bym sobie poradził. Jedyną osobą, która miała na to szczęście wpływ jestem ja. No, jeszcze Nicponiowa ;)

I żaden polityk nie będzie mi wmawiać, że wie co dla mnie jest dobre i że mnie uszczęśliwi. I Wy też nie dajcie sobie tego wmówić.
Read More

Idą zmiany

Idą zmiany
Moi Drodzy, przed kilkoma chwilami ogłosiłem to na stronie, teraz czas napisać na blogu. 7 listopada strona Nicpon.eu zakończy swoją dotychczasową działalność i połączy się z blogiem Wysypisko.

Przyznaję się, na prowadzenie i strony i bloga zwyczajnie brakuje mi czasu. Poza tym, doszedłem do wniosku, że dotychczasowa forma Nicpon.eu trochę się już wyczerpała. Sami pewnie zauważyliście, że Wysypisku ostatnio poświęcam znacznie więcej czasu. Dlatego postanowiłem, że połączę te dwa miejsca w sieci. Sam blog nie zniknie, treści, które tu widzicie dalej będą dostępne. Zmieni się jego nazwa - od 7 listopada będzie do blog Nicpon.eu. Część materiałów z obecnego Nicponia będzie tu sukcesywnie dodawana. W przyszłości będę publikować nie tylko swoje komentarze, recenzje, ciekawostki, ale także przepisy z nicponiowego działu Kuchnia, rozwinę dzisiejszą Dźwiękownię. Właśnie tu każdej jesieni będę polecać do słuchania litewskie piosenki w ramach muzycznego tygodnia "Made in Lietuva". Co będzie dalej? Sam jeszcze nie wiem, pożyjemy zobaczymy.

Mam nadzieję, że zmiany wyjdą blogowi na dobre. Już dziś zapamiętajcie adres www.nicpon.eu - od 7 listopada będę pisać pod tym adresem.
Read More

Bohatyr - Żelazny Kostur

Bohatyr - Żelazny Kostur
A dziś polecę Wam historyczną fantasy, której akcja dzieje się w drugiej połowie X wieku. Dawno, ale przynajmniej nie tak daleko, bo na Rusi. Oto pierwsza część trylogii "Bohatyr" Juraja Červenáka - "Żelazny Kostur".

Bohaterem powieści jest Ilja, młody chłopak z plemienia Muromców. Fabuła jest oparta na klasycznych wczesnośredniowiecznych podaniach - oto Ilja, dobroduszny kaleka jest pośmiewiskiem wśród swoich współplemieńców. Ma kłopoty z chodzeniem, nie mówi wyraźnie, nie radzi sobie z najprostszymi czynnościami. Wstydzi się go nawet własny ojciec. Jednak właśnie ze względu na to kalectwo Ilja zostaje oszczędzony przez zgraję łupieżców, którzy napadli na jego wioskę. Pomimo cierpień zachowuje dobre serce, co zostaje docenione przez trzech tajemniczych wędrowców. Jak to zwykle w takich opowieściach bywa, nasz bohater zostaje uzdrowiony. Mało tego, okazuje się, że bogowie mu sprzyjają, gdyż przyłącza się do drużyny kijowskiego księcia Światosława i wyrusza na wyprawę pełną przygód. A na wyprawie na prawdę dzieje się wiele - krew, bitwa, zasadzki... Ale mamy także przyjaźń, odwagę i... smoka.

Przyznam, że nie znałem wcześniej prozy Červenáka, więc nie wiedziałem czego się spodziewać. Po książkę sięgnąłem głównie dlatego, że chciałem poznać fantastykę pisaną w innym kraju. Mój wybór padł na Słowację i już po pierwszych przeczytanych stronach wiedziałem, że był dobry. Tak dobry, że mam już drugi tom, który wkrótce zamierzam przeczytać.
Read More

Corsendonk

Corsendonk
Od zawsze mówi się, że Belgowie robią świetną czekoladę i pyszne piwo. Ich czekoladę już próbowałem, a z piwem jakoś nie było okazji. Nie mam zielonego pojęcia, czy Corsendonk można kupić w Polsce, ten przywieziono mi w prezencie, ale chyba wiem czego będę teraz szukać w sklepach z piwem.

Piwo jest po prostu świetne - dość mocne 7,5%, pszeniczne, o owocowym zapachu. Ma kolor słomkowy i jest mocno gazowane, a piana... utrzymuje się gruba i puszysta, aż do samego końca, czyli tak jak lubię. Smak jest dość zaskakujący - to połączenie smaku pszenicznego z mocną, chmielową goryczką, raczej nie spotykaną u pszeniczniaków. Muszę przyznać, że pasuje mi takie połączenie. Piwo oceniam na 5!
Read More