Kiedy tylko dowiedziałem się, że Komuda zabrał się za ten temat, wiedziałem, że muszę mieć tę książkę. Czekałem na nią i nie zawiodłem się. Jacek Komuda stworzył powieść trudną, ale ciekawą. Jego Hubal nie jest żołnierzem wyklętym, herosem z pomnika. Major Henryk Dobrzański zostaje tu zdjęty z piedestału. Jest po prostu człowiekiem, odważnym, mającym jasno postawiony cel, ale mimo to nie pozbawionym wad. Często działającym pod wpływem emocji, ostrym w osądach, nie stroniącym od kobiet i popadającym w wątpliwości.
Autor nie byłby sobą, gdyby nie ustroił nieco swojego bohatera w cechy swoich ulubionych szlachetków, jednak robi to na tyle delikatnie, że sami nie zauważamy, kiedy szlachecka fantazja staje się fantazją ułańską, zaś szarża kompanów Jacka Dydyńskiego na Dzikich Polach I RP, staje się szarżą ułanów Hubala na Kielecczyźnie w dogorywającej II RP. Komuda pokazuje nam życie żołnierzy, codzienność w warunkach polowych i pod ostrzałem, trudności w podejmowaniu decyzji, oczekiwanie na starcie, zdradę i bohaterstwo, ale także brutalną rzeczywistość okupowanej Polski.
Komuda nie ocenia Hubala, pokazuje nam go razem z jego czynami, zarówno chwalebnymi, jak i tymi dużo mniej. To czytelnik musi sobie wyrobić opinię na temat majora i jego działań. Choć powieść czyta się dobrze, to z całą pewnością nie jest łatwą lekturą. Mimo to warto ją przeczytać, aby poznać jak bardzo skomplikowane wybory podejmowali Ci, których dzisiaj próbujemy oceniać za pomocą jednego zdania.